Περίληψη
Τα αντικαταθλιπτικά υποτίθεται ότι λειτουργούν διορθώνοντας μια χημική ανισορροπία, συγκεκριμένα, την έλλειψη σεροτονίνης στον εγκέφαλο. Πράγματι, η υποτιθέμενη αποτελεσματικότητά τους είναι η κύρια απόδειξη για τη θεωρία της χημικής ανισορροπίας. Αλλά οι αναλύσεις των δημοσιευμένων δεδομένων και των αδημοσίευτων δεδομένων που είχαν κρυφτεί από τις εταιρείες φαρμάκων, αποκαλύπτουν ότι τα περισσότερα (αν όχι όλα) από τα οφέλη οφείλονται στο φαινόμενο του εικονικού φαρμάκου (placebo). Μερικά αντικαταθλιπτικά αυξάνουν τα επίπεδα σεροτονίνης, μερικά τη μειώνουν και μερικά δεν έχουν καμία απολύτως επίδραση στη σεροτονίνη. Παρ’ όλα αυτά, όλα δείχνουν το ίδιο θεραπευτικό όφελος. Ακόμη και η μικρή στατιστική διαφορά μεταξύ αντικαταθλιπτικών και εικονικών φαρμάκων μπορεί να είναι μια ενισχυμένη επίδραση εικονικού φαρμάκου, λόγω του γεγονότος ότι οι περισσότεροι ασθενείς και γιατροί σε κλινικές κρατούνται επιτυχώς ανήμεροι. Η θεωρία της σεροτονίνης είναι τόσο κοντά να αποδειχθεί λανθασμένη, όσο κάθε θεωρία στην ιστορία της επιστήμης. Αντί για να θεραπεύουν την κατάθλιψη, τα δημοφιλή αντικαταθλιπτικά μπορεί να προκαλέσουν μια βιολογική ευπάθεια, κάνοντας τους ανθρώπους πιο πιθανό να υποστούν κατάθλιψη στο μέλλον.
__________________________________________________________________________
Στις 26 Φεβρουαρίου 2008, ένα άρθρο για τα αντικαταθλιπτικά που γράψαμε εγώ και οι συνάδελφοί μου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS Medicine (Kirsch et al., 2008). Εκείνο το πρωί, ξύπνησα για να δω ότι το άρθρο μας ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις κορυφαίες εθνικές εφημερίδες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Λίγους μήνες αργότερα, το Random House με κάλεσε να μεταφέρω το άρθρο σε βιβλίο, με τίτλο “The Emperor’s New Drugs: Explosing the Antidepressant Myth”, το οποίο έκτοτε έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, ιταλικά, ιαπωνικά, πολωνικά και τουρκικά (Kirsch, 2009). Δύο χρόνια αργότερα, το βιβλίο, και η έρευνα που αναφέρεται σε αυτό, ήταν το θέμα μιας πεντασέλιδης ιστορίας εξωφύλλου στο επιδραστικό αμερικανικό περιοδικό ειδήσεων, Newsweek. Και 2 χρόνια μετά από αυτό, ήταν το επίκεντρο ενός αποσπάσματος 15 λεπτών στο 60 Minutes, το κορυφαίο τηλεοπτικό πρόγραμμα ειδήσεων της Αμερικής. Κάπως έτσι, είχα μεταμορφωθεί, από καθηγητής πανεπιστημίου με ήπια συμπεριφορά σε υπερήρωα των μέσων ενημέρωσης – ή σούπερ παλιάνθρωπο -, ανάλογα με το ποιον ρωτούσατε. Τι είχαμε κάνει, οι συναδέλφοι μου και εγώ που δικαιολογούσαν αυτόν τον μετασχηματισμό;
Continue reading
Driver Pro 